هميشه سروِ قدت استوار مي گفتم

هميشــــه ســــــروِ قدت استــــوار مي گفتم

شميـــــم عطـــــر تنت نو بهــــــار مي گفتم

چمن، چمن گــل اخــلاص از تو مي روييد

دَمن، دَمن به تــــو من لالــــه زار مي گفتم

بچشم مست تو صد خـــم شــراب ميجوشيد

نگاهـــي بــــاده پـــرستت شــــرار مي گفتم

ز هــرکه بودي تو بهتــــر به شهر نوميدي

ميــــــــان خــلق خـــــدا آشـــــکار مي گفتم

تو بودي گلشن انديشــــه هـاي بــکر و بلند

خــــودم به دامن کــــويت غبـــــار مي گفتم

نگشت هيــــچ زمــــاني مــــراد من حاصل

جنــــون و هــــر تپشــــم را قــرار مي گفتم

ز ديدگان من هـــــر روز اشــک جاري بود

عجب مــــــدار اگـــــــر جويبـــــار مي گفتم

دلـــــم که جــــور دو عالــم کشيــــده بود اما

دعــــــا بـــــراي تــــو بي اختـــيار مي گفتم

تســـــلي ام نشـــد و هيچــگاه نخواهـــــد شد

چگونــــه يـــــاد تـــو را يــــــادگار مي گفتم

نيــامدي و شــدي سنـــــگدل به کوي رقيب

بيــــا، بيــــا به غــــزل بــار، بــار مي گفتم

تو بودي ســرور محمود و سر نوشت فراق

از آن سبب بخـــودم جـــان نثــــار مي گفتم
---------------------------------------

چهارشنبه 20 دلو ( بهمن ) 1395 آفتابي

که برابر ميشود به 08 جنوري 2017 ترسايي

سرودم

احمد محمود امپراطور

کابل/افغانستان